یکی از بزرگترین شکایات پیرامون محل های پرورش – به غیر از مگس – بوی فضولات است. غلظت آمونیاک در مرغداری ها نه تنها به ایجاد بو کمک می کند بلکه می تواند هم برای پرندگان داخل انبار و هم برای کارگرانی که در انبار رفت و آمد می کنند مضر باشد. درک نحوه تشکیل گاز آمونیاک، تاثیری که می تواند بر پرنده داشته باشد و نحوه کنترل سطح آمونیاک می تواند برای مدیریت صحیح طیور مفید باشد.
گاز آمونیاک چگونه تشکیل می شود؟
نیتروژن یکی از اجزای جیره طیور است که از طریق پروتئین یا منابع دیگر تولید می‌شود. مقداری از این نیتروژن می تواند توسط پرنده استفاده شود و در بافت ها یا تخم ها ترکیب شود، اما بیشتر آن به شکل اسید اوریک (حدود ۸۰٪)، آمونیاک (حدود ۱۰٪) و اوره (در ادرار یا مدفوع) دفع می شود.
حدود ۵ درصد هنگامی که اسید اوریک و اوره دفع می شوند، از طریق تجزیه میکروبی و آنزیمی از طریق باکتری‌ها و آنزیم‌های موجود در کود به آمونیاک تبدیل می شوند. پس از این فرآیند، آمونیاک به آسانی به عنوان گازی در هوا آزاد می شود که هم توسط پرندگان و هم توسط کارگران مزرعه قابل تشخیص است.
عواملی که بر نحوه تشکیل و انتشار آمونیاک در محیط مرغداری تأثیر می گذارد:
- نوع بستر
- فعالیت پرنده
- تراکم جوراب ساق بلند
- جابجایی کود
- دفعات دفع کود
- میزان تهویه
عواملی که بر نحوه تجزیه باکتری ها و آنزیم های کود نیتروژن برای تشکیل آمونیاک تأثیر می گذارد:
- محتوای نیتروژن
- درجه حرارت
- رطوبت/رطوبت
- pH
آمونیاک چه تاثیری روی پرنده می تواند داشته باشد؟
نتایج تحقیقات در مورد چگونگی تأثیر سطوح آمونیاک بر تولید متفاوت است. برخی از گروه‌ها پیشنهاد می‌کنند که میزان ۲۵ ppm از این ماده باید حداکثر باشد، در حالی که گروه‌های دیگر پیشنهاد می‌کنند که قرار دادن پرندگان در معرض ppm 20 برای مدت طولانی می‌تواند منجر به مشکلاتی مانند ضعیف شدن سیستم ایمنی و آسیب دستگاه تنفسی شود. تحقیقات دیگر نشان می دهد که وقتی طیور می تواند بین محیط های دارای سطوح مختلف آمونیاک یکی را انتخاب کند، محیط هایی با سطوح آمونیاک کمتر از ppm 11 را انتخاب می کند.
آمونیاک برای حیوانات سمی است. سطوح بالای آمونیاک ممکن است منجر به تغییرات قابل مشاهده شود، مانند مشکل در تنفس، تحریک نای (لوله تنفسی)، التهاب کیسه هوا، التهاب غشای مخاطی چشم یا ترکیبی از این علائم. با قرار گرفتن در معرض سطوح پایین‌تر آمونیاک، بسیاری از تغییرات کمتر آشکار می‌توانند رخ دهند.
مطالعات نشان داده اند که قرار گرفتن در معرض ۲۰ تا ۲۵ پی پی ام در طول تولید می تواند منجر به افزایش حساسیت به چالش های ثانویه (ویروسی یا باکتریایی)، کاهش بازده خوراک و آسیب بافتی شود. این تغییرات در جوجه های گوشتی در معرض سطوح آمونیاک بین ۲۰ تا ۳۰ پی پی ام به مدت ۱۶ تا ۲۸ روز مشاهده شده است.
مطالعات روی بوقلمون‌ها نشان داده است که در میان پرندگانی که با یک چالش E. coli سروکار دارند، آنهایی که در معرض سطوح آمونیاک بین ۱۰ تا ۴۰ ppm بودند نسبت به پرندگانی که در معرض آمونیاک نبودند باکتری بیشتری در ریه‌هایشان داشتند. در مرغ‌های تخم‌گذار، پیشنهاد شده است که قرار گرفتن زودهنگام در معرض آمونیاک می‌تواند اثر پایداری داشته باشد و ممکن است بر نحوه عملکرد پولت‌ها بعداً به عنوان مرغ تخم‌گذار تأثیر بگذارد.
علاوه بر این، قرار گرفتن مزمن در معرض غلظت بالای آمونیاک ممکن است تولید تخم مرغ را مختل کند. در سطح میکروسکوپی، محققان دریافته اند که قرار گرفتن در معرض آمونیاک می تواند باعث ایجاد تغییراتی در حیوان شود. در طیور، قرار گرفتن در معرض آمونیاک در سطح بالا به مدت ۲۰ روز، سطح روده را کاهش داد (احتمالاً بر جذب مواد مغذی تأثیر می گذارد)، مقاومت پرنده در برابر استرس اکسیداتیو را کاهش داد، توانایی دستگاه روده را برای تجزیه مواد مغذی تغییر داد و اندام های ایمنی را تحت تأثیر قرار داد. قرار گرفتن در معرض غلظت‌های بالای آمونیاک حتی برای مدت کوتاهی ممکن است به همان اندازه که قرار گرفتن در معرض غلظت‌های متوسط آمونیاک برای دوره های طولانی تر، پرندگان را تحت تاثیر قرار دهد.
چگونه سطح آمونیاک را در مرغداری ها کاهش دهیم؟
چندین استراتژی برای کاهش این ماده در محل پرورش وجود دارد. این استراتژی ها را می توان به صورت جداگانه یا ترکیبی مورد استفاده قرار داد و می تواند به تشویق کیفیت هوای خوب انبار و پتانسیل عملکرد بهتر طیور کمک کند. این استراتژی‌ها شامل تهویه و مدیریت هر دو انبار و بستر/کود مرغی است.
تهویه به عنوان یک کنترل کننده کیفیت هوای داخل انبار عمل می کند، آمونیاک را از انبار خارج می کند و هوای پاک را وارد انبار می کند. با این حال، این روش باعث کاهش یا مهار تشکیل این ماده نمی شود. با این وجود، حفظ تهویه مناسب در تمام فصول به کاهش سطح آمونیاک گازی در انبار و خشک نگه داشتن بستر کمک می کند.
مدیریت خوب انبار می تواند به کاهش تشکیل این ماده کمک کند. مدیریت صحیح انبار شامل اطمینان از مرطوب نبودن بستر یا کود است. چندین راه برای جلوگیری از خیس شدن بستر عبارتند از: تعمیر آبخوری هایی که نشتی می‌دهند و نگهداری و تعمیر سیستم های آبپاش. بستر مناسب را انتخاب کنید؛ حفظ رطوبت نسبت به سن پرنده. کاهش تراکم ؛ گرما و تهویه مناسب برای محل نگهداری.
استراتژی های مدیریت بستر و کود را می توان به دو اقدام مدیریتی اصلی تقسیم کرد:
مدیریت رژیم غذایی پرندگان:
تشکیل آمونیاک در کود و انتشار بعدی آن به صورت گاز می تواند در اثر افزایش سطح نیتروژن در کود باشد (یعنی نیتروژن جیره بیشتر باشد). اگر پرنده به درستی پروتئین موجود در خوراک را نتواند جذب و تجزیه کند، سطح نیتروژن مدفوع می تواند افزایش یابد. اگر رژیم غذایی پرنده دارای پروتئین پیچیده بیش از حد باشد، اگر پرنده بیمار باشد یا دستگاه گوارشش به درستی کار نکند، ممکن است این اتفاق بیفتد. این مشکلات را می توان با متعادل کردن سطح پروتئین و/یا اسید آمینه در جیره و با حفظ سلامت دستگاه گوارش پرنده برطرف کرد یا از آن جلوگیری کرد.
روش دیگری برای کمک به جلوگیری از انتشار آمونیاک از نیتروژن در مدفوع، استفاده از اجزایی است که در اتصال آمونیاک نقش دارد. این مواد تجزیه بیش از حد نیتروژن را در سکوم کاهش می دهد و آمونیاک را به هم متصل می کند تا به جای اینکه به صورت گاز آزاد شود در کود باقی می‌ماند.
روش دیگری برای کمک به جلوگیری از انتشار آمونیاک از نیتروژن در مدفوع، استفاده از اجزایی است که در اتصال آمونیاک نقش دارد. این مواد تجزیه بیش از حد نیتروژن را در سکوم کاهش می دهد و آمونیاک را به هم متصل می کند تا به جای اینکه به صورت گاز آزاد شود در کود باقی می‌ماند.
Translation is too long to be saved
مدیریت کود در محل پرورش:
از عوامل اسیدی می توان برای کاهش PH بستر (زیر ۷.۵ تا ۸.۵ معمول) استفاده کرد که به کند کردن و کاهش فعالیت میکروب هایی که مواد مغذی موجود در خاک را تجزیه می کنند کمک می‌کند. استفاده از جاذب بو و رطوبت در بستر یا کود نیز استراتژی مناسبی می‌تواند باشد. این جاذب ها که معمولاً بر پایه خاک رس هستند، باعث کاهش فعالیت میکروبی یا کاهش رطوبت بستر می شوند. همچنین ممکن است مهارکننده های میکروبی و آنزیم اوره آز وجود داشته باشد که می تواند برای جلوگیری از عملکرد میکروب ها و آنزیم های موجود در کود که به آزادسازی آمونیاک کمک می کنند، استفاده شود. با این حال، همه این استراتژی‌ها می‌توانند تحت تأثیر منفی تجمع بستر و کود، رطوبت بستر و کود، نوع پرنده، دمای محل نگهداری، چالش‌های بیماری یا ترکیبی از این عوامل قرار گیرند.
نتیجه گیری:
انتشار آمونیاک مرغداری از کود و گاز آمونیاک از موضوعات پیچیده در صنعت طیور است، اما با ترکیبی از تهویه خوب، مدیریت خوب محل پرورش و استراتژی برای کاهش تشکیل گاز آمونیاک، می توان این موضوع را با موفقیت در هر زمانی از بین برد.
