انواع مختلف فسفر غذایی برای دام و طیور

فسفر فیتاته

در رژیم غذایی حیوانات فسفر مورد نیاز است ، اما در صورت مصرف بیش از حد یا هدر رفتن آن ، می تواند محیط و منابع آب را آلوده کند. دانه های غلات حاوی فسفر متصل به فیتات هستند. فسفر متصل به فیتات توسط حیوانات نشخوارکننده مانند گاو ، گوسفند و بز قابل هضم است ، اما توسط حیوانات غیر نشخوارکننده مانند مرغ ها هضم  نمی شود. فیتات از یک ساختار حلقه کربن با گروه های متعادل فسفات در اطراف حلقه تشکیل شده است. از آنجا که اسب ها دارای باکتری های تخمیر کننده در روده بزرگ هستند ، قادرند فسفر را مانند حیوانات نشخوارکننده هضم کنند.

از آنجا که فسفر متصل به فیتات در دسترس غیر نشخوارکننده ها ، مرغ ها و سایر حیوانات منفرد موجود نیست ، فسفر از منابع دیگر برای تأمین نیازهای حیوانات تکمیل می شود. فسفر اضافی متصل به فیتات در دسترس نخواهد بود و به صورت کود دفع می شود.

کاهش نسبت دانه های غلات در رژیم غذایی معمولاً مقدار فسفر خورده را کاهش می دهد. با این حال، برای غیر نشخوارکننده ها و مرغ ها ، گزینه های اقتصادی کمی برای تغذیه با غلات وجود دارد. پرورش دهندگان گیاهان در تلاشند تا دانه های خوراکی را با محتوای فیتات کمتر و فسفر موجود بالاتر تولید کنند.

فیتاز در خوراک

آنزیمی به نام فیتاز می تواند همراه با رژیم غذایی باشد. فیتاز باعث تجزیه فیتات و آزاد شدن فسفر قابل هضم می شود. مخلوط کردن فیتاز (موجود در بازار) در رژیم غذایی باعث کاهش فسفر مورد نیاز مکمل ها می شود.

تعاملات بین مواد مغذی

یکی دیگر از عوامل موثر بر در دسترس بودن فسفر وجود مواد مغذی دیگر در رژیم غذایی است. تغذیه بیش از حد کلسیم می تواند در دسترس بودن فسفر را محدود کند. کلسیم و سایر مواد مغذی باید متعادل تغذیه شوند تا در دسترس بودن فسفر اختلالی ایجاد نشود.

کلسیم: نسبت فسفر برای اسبها

اسب ها کمی منحصر به فرد هستند. آنها به کلسیم و فسفر نیاز دارند تا در رژیم غذایی نسبت خاصی داشته باشند. اسبهای جوان در حال رشد و همچنین مادیان های شیرده باید نسبت Ca: P 2: 1 دریافت کنند ، در حالی که اسبهای بالغ که تولید مثل نمی کنند با نسبت ۱: ۱ می توانند از پس زندگی برآیند. کلسیم هرگز نباید در سطح پایین تر از فسفر تغذیه شود زیرا فسفر تمایل به تداخل در جذب کلسیم در استخوان دارد. اسب در هنگام نگهداری به ۱۷/۰ درصد فسفر در رژیم غذایی و ۲۴/۰ درصد کلسیم نیاز دارد. بالاترین میزان فسفر در تولید مثل مادیان (۳۴/۰٪) مورد نیاز است. رژیم های معمولی اسب ۲ تا ۳ برابر مقدار فسفر مورد نیاز نزدیک می شوند که می تواند برای محیط زیست مضر باشد. این سطح بالای فسفر تا حدودی به دلیل تخمین نسبت Ca: P در یونجه یونجه ۶: ۱ است. بسیاری از دارندگان اسب سعی می کنند با افزودن فسفر بیشتر به رژیم های غذایی ، این مسئله را خنثی کنند. در حال حاضر بسیاری از مکمل های اسب بیشتر از مقدار لازم فسفر دارند. همچنین نگرانی های فسفر برای حیوانات نشخوار کننده مانند گاو ، گوسفند ، بز و غیره وجود دارد.

نشخوارکنندگان و فسفر

حیوانات نشخوارکننده دارای آنزیم فیتات هستند که به طور طبیعی در شکمبه تولید می شود و فسفر متصل به فیتات را می شکند و آن را در دسترس حیوان قرار می دهد. طبق تحقیقات ملی ، یک گاو شیرده بین ۳۵/۰ تا ۴۰/۰ درصد فسفر در رژیم غذایی نیاز دارد. روشهای قبلی تغذیه با لبنیات تا ۵۵/۰٪ یا ۶۰/۰٪ فسفر در رژیم غذایی وجود داشت. این به معنای بیش از ۹ تا ۱۳ کیلوگرم تغذیه یک گاو در دوره شیردهی طبیعی است. اگر این را در یک گله شیری با ۱۰۰ گاو ضرب کنید ، در طی یک سال تقریبا ۱۳۳۶کیلوگرم فسفر اضافی تغذیه می شود. برخی از دامداران فکر می کنند که فسفر ماده معدنی مورد نیاز برای عملکرد مناسب تولید مثل است. در حالی که فسفر در واقع برای عملکردهای طبیعی بدن مهم است و برای تولید مثل مهم است ، همانطور که همه مواد مغذی برای تولید مثل مهم هستند ، هیچ ارتباط خاصی بین فسفر و تولید مثل در یک گاو وجود ندارد. اکثر دامداران در حال حاضر فسفر موجود در رژیم غذایی خود را به میزان داده شده توسط شورای تحقیقات ملی کاهش داده اند.