پرورش مرغ در آب و هوای سرد

سوال اینجاست که چه نژادهایی از مرغ می توانند در آب و هوای سرد دوام بیاورند و مناسب آب و هوای سرد هستند.

پرورش مرغ در آب و هوای سرد

در جواب باید گفت تقریباً تمام نژادهای مرغ می توانند در زمستان های سرد دوام بیاورند. البته باید در نظر داشت که می بایست برای زنده ماندن پرندگان در این شرایط چاره ای اندیشید و آن اینکه خانه های عایق بندی شده و گرمایش مناسب در نظر گرفت. معمولاً جوجه هایی که در این شرایط به دنیا می آیند و رشد می کنند می بایست به آنها لقب قهرمان داد، چرا که زندگی در شرایط آب و هوای سرد کاری است بسیار سخت که هر دام و طیوری نمی تواند در آنجا رشد کند.

این نژادهای مقاوم در برابر زمستان دارای چندین ویژگی هستند. از آنجا که در هنگام سردی هوا می بایست خود را با آن خود را وفق دهند و این همکاری در یک فضای و شرایط محدود می باشد. نژاد پرندگان پرطرفدار معمولاً کاندید زندگی در این شرایط هستند، پرندگانی آرام که معمولاً نیز بهترین عملکرد را دارند.

پرندگانی که در آب و هوای بسیار سرد زندگی می کنند، طیور و مرغ هایی هستند که زیر پرهای آنها بسیار کرکی است. بسیاری از آنها دارای شانه های جمع و جور و واتلهای کوچک نیز هستند. توده بزرگ بدن و پرهای عایق زیاد، بدن را عایق بندی می کند و به گرم نگه داشتن بدن آنها کمک می کند. پرندگانی که شانه های بزرگ و واتل های جمع و جور و بلند دارند کمتر در معرض سرماخوردگی قرار می گیرند. نژادهای شمالی معمولآً بهترین گزینه برای زندگی در آب و هواهای سرد و سخت هستند.

به خاطر داشته باشید که همه نژادهای مقاوم در برابر زمستان در طول سال تخم مرغ نمی گذارند، با این حال بهترین نژادهای سردسیر: نژادهای براهما، شانتکلر و ویاندوتها هستند.

برهما

برهما از نژادهایی است که به آن ملکه بزرگ و نوازشگر لایه های زمستانی لقب داده اند. آنها خونسرد و صمیمی هستند و حیوانات خانگی بسیار خوبی برای نواحی شمالی محسوب می شوند.

و یکی از سنگین ترین نژادهای مرغ محسوب می شود که بطور متوسط هر مرغ ۵ کیلوگرم وزن دارد. آنها در سه رنگ موجود هستند که شامل: روشن (سفید نقره ای که دُمهای تیره دارند و گلهای سیاه بر روی گردن و پرهای خود دارند) تیره (خروسهای سیاه و سفید و مرغ های خاکستری مایل به نقره ای) و قهوه ای تیره (قهوه ای تیره و روشن با پایه های طلایی)، با این حال رنگهای دیگر نیز موجود است مانند سیاه، سفید، طلایی و آبی.

برهما پرندگانی با جثه ای بزرگ با گردن کوتاه و شانه های پهن و واتل های کوچک و پوست زرد.

مرغ های برهما میراثی است از کشور هند و نام آن از رودخانه براهماپوترا در هند گرفته شده است. پرورش دهندگان آمریکایی بغیر از پرورش مرغ های بزرگ شانگهای چین با مرغ های خاکستری برهما از هند آشنا شدند و توانستند بطور گسترده آن را در آمریکای شمالی پرورش دهند، چرا که برای آب و هوای سرد آمریکای شمالی و کانادا نیاز به مرغهایی با شانه های بزرگ و پرهای زیاد با توانایی بسیار بالا در تخم گذاری بالا بود. ساق پاهای این مرغ بسیار پُر پَر است و در مناطق و شرایط آب و هوای مرطوب ناتوان است و اما در گل و لای بر روی پاها آنها گِل می نشیند و در سرما یخ می زند، بنابراین چگونگی نگهداری از این مرغ ها کاری است علمی.

پرورش این نوع مرغ ها در آمریکا در دهه ۱۹۸۰ موفقیتی بسیار بزرگ محسوب می شد.

پس همانطور که در بالا نیز گفته شد در بین نژادها برهما کم حساس ترین مرغ در برابر سرما است. تخم این مرغها قهوه ای خامه است و در هفته بطور متوسط ۱۴۰ تخم مرغ در سال می گذارد که در بهار این تعداد بیشتر هم می شود.

شانتکلر یا میشل کریگ

نژاد شانتکلر در اوایل دهه ۱۹۰۰ توسط برادران ویلفرد چاتالین در مزرعه ای در کِبِک کانادا توسعه یافت. وی مسئول حیوانات مرغداری آنجا بود و زمانی که در حال گشت زنی در مزرعه بود به این فکر افتاد که نژادهای منحصر به فرد کانادایی وجود ندارد و اولین بار ایده تولید نژاد کانادایی در ذهنشان جرقه خورد. مرغهایی با تمام ویژگی و زندگی در کانادا که توانایی زندگی و تخم گذاری در زمستانهای سخت را داشته باشد و در عین حال یک مرغ گوشتی برتر نیز باشد.

چاتالین در بین سالهای ۱۹۰۸ تا ۱۹۱۸ نژادی را تولید کردند به نام مرغ سفید شانتکلر. این مرغ پرهای سفید برفی با پوست و ساقه های زرد رنگ، شانه های بالشتکی کوچک و واتل های بسیار کوچک و ناهموار که تحمل سرمای سرد زمستانهای کانادا را داشت. APA در سال ۱۹۲۱ رسماً این نژاد را به رسمیت شناخت.

در عین حال جان ویلکینسون از ایالت آلبرتا در سال ۱۹۲۰ کار بر روی تولید مرغی مشابه آغاز کرد. او در سال ۱۹۳۵ از APA برای به رسمیت شناختن گونه های دیگر مرغ در کانادا کار کرد. در اوایل ۱۹۸۰ انواع مختلف دیگری از نژادهای مرغ در آب و هوای سرد تولید شدند، مانند نژاد بوف کورنیش.

بوف کورنیش

این نوع و گونه مرغ بیشترین تنوع نژادی را در بین پرندگان سردسیر را دارد. اگرچه این تنوع شاید بیشترین توزیع را در جوجه کشی های تجاری داشته باشد اما هنوز توسط APA شناخته نشده است.

این مرغها طبعی دوستانه و آرام دارند، و دارای جثه ای بزرگ هستند که حدود ۴ کیلو گرم وزنشان است. آنها نسبتاً سریع بالغ می شوند و مرغهای گوشتی شناخته می شوند که دارای پاهای چاق و پُر پَر هستند. این نژاد از مرغها بطور متوسط ۱۲۰ تا ۱۸۰ تخم مرغ در سال تولید می کند که به رنگ قهوه ای  هستند.

فارمستر

نژاد این مرغ آمریکایی است. این نژاد برای اولین بار در ایالت نیویورک که قبلاً توسط قبیله بومی آمریکایی Wendat اشغال شده بود، توسعه یافت. این نام الهام بخش نامی است که در سال ۱۸۸۳ به APA پذیرفته شد. پرورش دهندگان طیور در میشیگان آمریکا توانستند این نژاد را در آمریکا پرورش دهند.

امروزه ۹ نژاد این مرغ شناخته شده اند که شامل: سیاه، آبی، بوف، کلمبیایی، طلایی توری، کبک، نقره ای و نقره ای سفید است. برای بانتام ها علاوه بر ۹ رنگ ۱ رنگ دیگر نیز شناخته شدند که همه دارای پوست و ساقه زرد هستند.

وزن این نژاد از مرغ، ۴ کیلو گرم می باشد و خروس آن ۴ و نیم کیلو می باشد. آنها دارای شانه های مقاوم در برابر یخ زدگی دارند و پرهای کُرکی بسیار زیاد که بدن خود را با آن حجم از پَر گرم نگه می دارند. آنها بدن کاملاً گوشتی و گردی دارند و سریعتر از نژادهای دیگر رشد می کنند.

این مرغها بطور متوسط در سال ۱۸۰ تا ۲۰۰ تخم می گذارند و رنگ آنها قهوه ای است. این مرغها اگر در کل سال نیز در مکان کوچک حبس باشند مشکلی برایشان پیش نمی آید.

پس اگر در مکان های سرد زندگی می کنید که سرمای آن طولانی است بهترین گزینه طیور می تواند سه مورد ذکر شده باشد. برهما، شانتکلر و ویاندوت ها.

نژادهای دیگر مرغ، مناسب زمستان های سرد

• برهما
• آمراوکانا
• باکی
• کوچین
• استرالورپ
• دلاور
• شعاردهنده
• هلند
• دومینیک
• فاولرول
• ایسلندی
• غول پیکر جرسی
• گردن برهمه
• رود آیلند قرمز
• اورلوف روسی
• رود آیلند وایت
• ولزکر
• مرغ گل سوئدی
• ساسکس
• ویاندوت
• پلیموث راک
• رود آیلند وایت
• اورپینگتون

اکثر این نژادهای دارای شانه های بزرگ دارد، پاهای پَردار و کلفت با پَرهای پرُ پشت دارند که مناسب زمستانهای سخت هستند.

همانطور که در بالا ذکر شد انواع مختلفی از نژادهای مختلف مرغ ها مناسب زندگی در زمستانهای سرد پرورش داده می شود. در ایران نیز پرورش این نوع نژادها مناسب شهرهای شمال و شمال غربی هستند، بنابراین پرورش آنها در ایران می تواند باعث رونق مرغ های گوشتی و تولید بیشتر تخم مرغ شود.